Margaretha Catharina Ammerlaan-Goeyenbier
Geboren: 26 april 1922In dankbare herinnering
“Er zal geen eind zijn aan dat nieuw begin….”. Voor een gelovige als Greet Ammerlaan – Goeyenbier klinkt in het verlangen naar het einde de echo van een nieuw begin door. Zo zijn wij op donderdag 7 juli in de St.Jan kerk te Wateringen haar uitvaart begonnen.
Zij werd geboren in 1922 te Sion als zevende in een gezin van 9 kinderen. Vader was tuinder in Naaldwijk, haar moeder had thuis de zorg voor het gezin. Greet ging in Den Hoorn naar de lagere school en vond daarna vele jaren werk in de huishouding bij verschillende families. In 1954 trouwde ze, het was een ijskoude winter, met Henk Ammerlaan. Ze kochten een woning in Wateringen waar ze zich vestigden. Aanvankelijk hadden ze door de week twee kostgangers maar na verloop van tijd werden dat er zes, veelal Brabanders. Ook na de geboorte van zoon Theo en dochter Coby gingen Greet en Henk ieder weekend naar Sion naar de (schoon)ouders. De brommer werd na enige tijd verruild voor een Gogomobiel en nog wat later kochten ze een auto. Zo konden ze vele jaren achtereen iedere zondag ook tante Lena en tante Sjaan bezoeken. Al met al een fijn gezin en, zeker ook met ooms en tantes, een gezellige tijd. Toen eenmaal de kinderen volwassen waren en het huis uit gingen kostte dat Greet wel moeite. Vooral omdat ze, zorgzaam als ze was, toen voor twee personen minder hoefde te zorgen. Gelukkig werd in 1986 haar eerste kleinkind, Tim geboren. Een jaar later Wesley. Daarna zijn Marissa, Laura en Chris geboren. Oppassen op haar klein kinderen was voor Greet haar lust en haar leven en van Lourdesbezoeken heeft zij genoten. Het overlijden van haar man Henk, najaar 1997, die zij tot het laatst verzorgd heeft, deed haar veel verdriet maar zij wist zich te hernemen mede dankzij de aandacht van “de buurvrouw” die tweemaal per dag even langskwam. In 2010 is Greet verhuisd naar de aanleunwoning van de Ark waar ze het goed naar haar zin had met een aantal oude buurtjes als vriendinnen. Gelukkig dat zij ook na revalidatie van een heupbreuk in 2012 weer terug kon komen in haar woning daar. Daar zat ze dan altijd in de stoel bij het raam te lezen of tv te kijken en vooral geïnteresseerd in wat de kleinkinderen te vertellen hadden want “hier maak je niet zo veel meer mee” zei ze dan. De laatste tijd toen het steeds minder ging was de donderdagmiddag een heerlijke onderbreking met een spelletje bingo. Nu is er een lege plek. Een groot gemis. Een fijne herinnering, wat er nog is Een laatste zwaai een laatste lieve groet! Lieve oma het gaat u goed! Moge engelen haar naar een nieuw begin, het paradijs begeleiden. In paradisum deducant te angeli.
Pastor Hans Smulders
Terug naar de voorgaande pagina
