Fia Luiten

Naam                    Fia Luiten
Woonplaats         Honselersdijk

Welk vrijwilligerswerk doet u precies en hoe lang al?
Het vrijwilligerswerk in de kerk doe ik al heel veel jaar. Ik ben ooit begonnen bij het zangkoor van onze kerk rond 1970, daarna lectrice, pastorale school gevolgd, liturgiegroep en in 1989 werd ik gevraagd om in de MOV Honselersdijk het secretariswerk op me te nemen. In 1996 trad ik toe bij de Dekenale MOV werkgroep (inmiddels Regionale werkgroep). Wat doe ik zoal? Wat secretaresses behoren te doen: vergaderen, notuleren, jaarverslagen maken, P.R verzorgen en wat me heel dierbaar is geworden: de contacten onderhouden met de missionarissen die via de MOV financieel ondersteund worden. Die contacten werden al gauw veelomvattend: eerst de brieven (alles nog per post) daarna de e-mails en dat ging natuurlijk veel sneller, en omdat er soms extra geld nodig was voor een bepaald project, heb ik regelmatig acties gevoerd om dat geld ook binnen te krijgen. De verkoop van rolmaatjes voor Pater Blesgraaf was een leuke stunt, de bridgedrives voor o.a. het leprakamp in Tanzania waren supergezellig. Ook het ontvangen van de missionarissen als ze op vakantie waren, gaf een extra dimensie. We organiseerden missionarissenmiddagen als er meerdere missionarissen tegelijk op vakantie waren. Dat wordt nu wel minder, want er zijn missionarissen die de reis niet meer aandurven. Gelukkig blijven de contacten wel doorgaan, want op persoonlijke titel heb ik (met manlief) meerdere malen de missionarissen zelf opgezocht, soms om een helpende hand, soms vakantie, soms een grote klus met o.a. Jan Middendorp die ook in onze MOV groep zit, of met leden van de Regionale groep. Het vergaderen gebeurt niet zoveel meer: 2x per jaar: de jaarvergadering waar de jaarstukken besproken worden en de uitdeelvergadering in november waar de binnengekomen gelden uit de missiewinkel verdeeld worden onder de missionarissen. Verder gebeurt alles per mail. En wat alle acties betreft (Vastenaktie, Adventsactie, Missio, Vredesweek etc.) daarvoor zit ik nu in de Regionale groep en daar ben ik heel blij mee. Waarom? Deze bijeenkomsten inspireren me, geven me het gevoel dat we met elkaar iets kunnen betekenen voor missie ver weg en missie dichtbij.

Waarom vindt u het belangrijk om vrijwilligerswerk te doen?
Dat is met de paplepel ingegoten, ik kom uit een groot gezin en ben ook opgegroeid met paters en zusters, want 3 broers en 4 zussen van mijn moeder zaten in het klooster. Het geeft een goed gevoel, ik leer van anderen, de wereld is dan ook veel groter dan mijn huis en gezin en ik ben me er zeer van bewust dat ik mijn talenten moet gebruiken. Ik ervaar het ook als een opdracht om de mensen hier ervan te overtuigen dat missie geen bodemloze put is, maar juist door de hulp, die wij bieden, klein of groot, er mensen nieuwe kansen krijgen.

Waar bent u het meest trots op in uw vrijwilligerswerk?'
Misschien klinkt het wat hoogmoedig, maar zo is het niet bedoeld: ik ben trots op het feit dat ik 'de moeder van de missionarissen' wordt genoemd. Ik voel me een bevoorrecht mens omdat ik velen van hen heb mogen bezoeken, waardoor ik weet wat er aan de andere kant van de wereld gaande is, hoe missionarissen daar ooit met niets begonnen zijn, hun eeuwige inzet en enthousiasme voor 'hun' mensen vasthouden. En ik ben trots op het feit dat ik jaren geleden door Broeder Eijgermans (Congo) gevraagd ben om zijn verhalen op te schrijven. Dat is een “boekwerk” geworden waarvan er 80 zijn verkocht.

Kunt u werken voor de kerk aanraden aan anderen?
Moeilijke vraag. Ik ben er in gerold en denk dat ik er nooit meer uit zal rollen omdat mijn bezigheden fascinerend zijn, nooit vervelen, voldoening geven en fysiek ook goed te doen zijn. Ik doe ook vrijwilligerswerk buiten de kerk en ook dat doe ik met overgave. Ik ben ook dankbaar dat ik op veel momenten in mijn leven, de juiste mensen ben tegengekomen, die mij op de een of andere manier wisten te inspireren, me soms ook nodig hadden. Maar als je vraagt: voel je je gesterkt door de kerk in je vrijwilligerswerk, dan weet ik niet goed hoe ik moet reageren. Ik denk wel dat iedereen als vrijwilliger een blijer en gelukkiger mens kan worden, ook zonder kerk. Maar ja, ik ben met de kerk opgegroeid, dus is het voor mij ook logisch dat ik hier mijn steentje in bijdraag.

Heeft u nog een wens voor de toekomst van de kerk?
Ik zou willen dat onze kerk minder institutioneel is, meer openheid, meer oecumene, nieuwe activiteiten, waarbij men elkaar weer weet te inspireren. Ik denk vaak terug aan de vieringen in Afrika waar de blijheid en de vreugde van afstraalde en ik hoop dat onze Paus de juiste toon blijft gebruiken in de hoop dat ook jongeren zich weer aangesproken voelen.